Het was 7 januari 2020. Er kwam een auto van rechts uit een woonerf. Het was ’s morgensvroeg, het was nog donker en ik zag ‘m gewoon te laat. Het was ook een donkere auto. Dus niet zo gek dat ik ‘m niet zag. Het was ter hoogte van een bushalte waar net een bus aan kwam rijden. Ik zat dus eigenlijk meer te letten op voetgangers die daar even snel over willen steken om de bus te halen. Dus ik had laat door dat er iemand uit een woonerf kwam. En die had mij wel voorrang moeten geven omdat hij uit een woonerf kwam. De mensen bij de bushalte zeiden ook: “Hij reed gewoon de weg op. Hij had niet eens gestopt om te kijken of hij wel over mocht steken.” Hij is gelijk de weg op gereden. En ja, als je dan 45 rijdt, komt dat best wel hard aan.
Ik heb er nog steeds last van. Ik loop nog steeds bij het ziekenhuis. Het is nog in onderzoek. Twee weken geleden heb ik nog een MRI-scan gehad want ik blijf nog steeds last van mijn hoofd en nek houden. Ik heb nog steeds een dode vinger die gevoelloos is. Ik heb scheurtjes in mijn nekwervel en twee ribben waren gebroken dus ja…
MRI-scans
De neuroloog die ik nu heb - en niet die ik dus tijdens het ongeluk had – vroeg of er na een half jaar nog foto’s of MRI-scans waren gemaakt. Maar eigenlijk helemaal niks terwijl ik er wel nog steeds last van had en ook had aangegeven dat ik er nog steeds last van had. Ik had natuurlijk ook zwellingen. En tijdens een zwelling kunnen ze wat minder zien dan na een zwelling. Dus ze hadden eigenlijk foto’s moeten maken na een half jaar om te kijken of er misschien nog wat achtergebleven was of weet ik veel wat. Maar dat hebben ze dus gewoon niet gedaan. En daarom zit ik nu dus nog steeds in de molen.
In augustus heb ik nog een afspraak gehad bij het ziekenhuis, een soort nacontrole. Eigenlijk meer door mijn vinger omdat ik daar nog steeds geen gevoel in had. Daar voel ik niks meer mee. En voor mijn nekklachten uiteraard. Hoofdpijn en dat soort dingen. Ik heb het idee dat er ergens in mijn nek iets niet goed zit. Ik heb ook een gebroken neus en een hersenschudding gehad. Ik heb een flinke klap met mijn hoofd gehad dus…
Perfect geregeld
Ik heb daarna contact gehad met Maurice Visser van Brandmeester. Topgozer! Perfect! Alles! Ik stond gewoon perplex. Je weet niet wat je moet doen en hoe het gaat en hoe het in zijn werk ging. Hij zei meteen: “Joh, je hoeft niks te doen. Ik regel alles voor je!” Hij heeft alles eigenlijk perfect geregeld. Hij heeft me goed bijgestaan daarin. Ik was ook tevreden over het resultaat. Ik kon misschien nog wel verder gaan maar op een gegeven moment wil je het ook afsluiten. Maurice heeft ook in een clausule opgenomen dat ik eigenlijk nog steeds blijvend letsel heb. Hij heeft een bedrag berekend voor de komende elf jaar. Dus daarbij rekening houdend met eventuele revalidatiekosten.
Mijn vinger speelt nog steeds. Dat geeft af en toe weleens irritaties omdat dan af en toe weleens iets niet lukt zoals ik dat wil. Het is mijn schrijfhand. Dus daarom heb ik ook nog een MRI-scan laten maken. Omdat ik het idee heb dat het vanuit mijn nek komt. Het is gewoon een beknelling van mijn zenuw die gewoon niet goed zit. Regelmatig zeurt het ook aan de binnenkant van mijn elleboog. Daar loopt ook die zenuw doorheen. Het heeft gewoon met die zenuw te maken.
Clausule
Maar Brandmeester heeft het perfect opgelost allemaal. Ik ben gewoon weer aan het werk. Sommige dingen nog wel wat moeilijk maar ik ben niet bij de pakken neer gaan zitten. Ik probeer echt alles te doen om weer vooruit te komen.
Ik heb ook tegen Maurice gezegd dat ik er geen profijt van wil trekken maar ik wil dit wel eerst nog opgelost hebben. Mijn eigen risico ben ik straks kwijt. Die kosten krijg ik straks ook nog binnen. Maar gelukkig heeft Maurice dat allemaal meegenomen in die clausule. Zodat ik naast het schadebedrag nog tot mijn vijfenzestigste daar een vergoeding voor krijg. Heel netjes geregeld allemaal. Absoluut.
