Het was 27 september 2019, een dag na mijn verjaardag. Ik werd ’s morgens aangereden door een busje waarbij ik van de fiets afgereden ben en op mijn hoofd ben terecht gekomen. Ik ben nog een paar keer buiten westen geweest, was een deel van de film kwijt. En uiteindelijk ben ik mijn hele reuk kwijtgeraakt.
In het begin was het puur de pijn. En de fiets was kapot. En ik had zeer veel hoofdpijn. Maar ja, op een bepaald moment krabbel je langzaam weer op en dan krijg je van een collega te horen: “Hé, ruik je wel wat?” En dan krijg je opeens het besef dat je helemaal niets ruikt. En zodoende is het dus aan het rollen gegaan. Ik ben toen bij de KNO-arts terecht gekomen etcetera. Allerlei onderzoeken. En het blijkt dus inderdaad vaker voor te komen dat als je op je achterhoofd valt de reukzenuw beschadigt kan worden of af kan knappen zelfs. Wat het bij mij is, is niet bekend. Dat kunnen ze niet zomaar 1-2-3 zien. Maar ik heb niets meer. Geen geur. Niets. En daardoor proef je dus ook niets. Het zal waarschijnlijk ook niet meer terugkomen.
Daniëlle zorgde ervoor dat het bedrag voor de fiets snel over werd gemaakt. Ook nog een voorschot op een gegeven moment gekregen want je moet dus iedereen vragen voor hulp. En zij heeft dat allemaal perfect geregeld. Daarbij was zij vooral in het begin een luisterend oor, toonde veel medeleven. Maar ook Romy heeft mij daarna perfect geholpen. Nee, netjes allemaal!
Die reuk krijg ik niet meer terug. Daar is niks meer aan te doen. Maar in Nederland staat er dan een bepaalde vergoeding voor. Dat moet je dan maar zien als een kleine opsteker. De hoofdpijn ben ik wel kwijt. Wat dat betreft zit ik fysiek goed in elkaar. Maar omdat je je reuk kwijt bent, proef je ook minder en dat is toch een beetje een levensvreugde die je mist.
