Bert's Blog: over depressie en keuzemenu's
Eind augustus zag ik Arjan Lubach bij een talkshow. Hij vertelde over de depressie die hij had gekregen in de periode tussen twee van zijn tv-shows. Die verklaarde hij door het niet kunnen verwerken van alle nieuwsberichten over de ellende in de wereld. In zijn satirische programma kon hij daar grapjes over maken en het nieuws relativeren. Maar in de maanden tussen twee series van zijn programma had hij die uitlaatklep even niet.
Ik begreep dat heel goed. De ellende in de wereld is zoveel en zo heftig dat je gewoon niet alles tot je kunt en wilt nemen. Ik ken genoeg mensen in mijn omgeving die helemaal geen journaal of actualiteitenrubriek meer kijken. Maar als je zoals Lubach gewend bent om alle nieuwsfeiten te volgen, dan is het lastig om ineens af te schakelen. En dan kan het leven je even teveel worden.
Pauze
Na 104 blogs over mijn werk en leven heb ik vorig jaar even een pauze ingelast. In het jaar dat ik geen blogs heb geschreven, ben ik niet in een depressie geraakt. Wel waren er vaak momenten van frustratie die ik een blog had willen verwerken. Had er graag een grapje over gemaakt om mijn werk te relativeren. Dus is er nog wat opgekropte woede aanwezig.
Over verzekeraars die niet bereikbaar zijn of alleen op beperkte tijden. Ook wanneer ze wel gewoon tijdens kantooruren gebeld kunnen worden moet je eerst een heel keuzemenu doorlopen. Je krijgt dan te horen dat het gesprek kan worden opgenomen voor trainingsdoeleinden of om gemaakte afspraken naderhand te kunnen controleren. Lekker belangrijk. Daarna krijg je heel vaak te horen dat jouw behandelaar niet bereikbaar is (in training of gesprekken aan het terugluisteren?). 'Laat ze eens aan het werk gaan', denk ik dan terwijl ik wacht op een levend mens. Regelmatig zit ik daar tien minuten of langer op te wachten. Pfff…
Bellen
Natuurlijk kan ik me er makkelijk vanaf maken en gewoon weer een e-mail sturen. Maar die komt dan weer in de werkstroom van de behandelaar. Afhankelijk van de verzekeraar is die e-mail dan over enkele weken tot enkele maanden aan de beurt. Soms kun of wil je niet zo lang wachten. Dus ga ik bellen om duidelijkheid te krijgen over een onderzoek naar aansprakelijkheid dat al meer dan drie maanden loopt en waarover je nog niets hebt gehoord. Of om een voorschot op de schade te vragen of om een bezoek in te plannen.
"Ja, sorry Bert", zei de mij goed bekende schaderegelaar van een grote verzekeraar, "maar ik zit al in de volgende maand te plannen en ik heb ook nog twee weekjes vakantie. Dan wordt het pas over zes of zeven weken." Dus had de verzekeraar de afspraak uitbesteed aan een expertisebureau. Prima! Je wil het slachtoffer ook niet zo lang laten wachten toch? Een paar dagen later werd er gebeld voor het inplannen van een bezoek aan het slachtoffer. Het was wel erg druk werd me verteld. Uiteindelijk bleek eind oktober de eerste mogelijkheid voor de expert van het betreffende expertisebureau. Dat is pas over negen weken, stelde ik licht vertwijfeld vast.
Voorschot
Kon er dan tussentijds een voorschot worden betaald, want de kosten voor mijn cliënt lopen wel gewoon door. Tja, daar konden ze bij het expertisebureau niets over zeggen. Ze hadden nog geen dossier. Misschien toch nog even bij de behandelaar van de verzekeraar vragen. Die bleek op vakantie. Er werd mij geadviseerd nog even een e-mail met actueel kostenoverzicht te sturen. Pfff…
Om depressief van te worden. Gelukkig ben ik weer aan een nieuwe serie blogs begonnen.
Sinds het begin van deze maand is Arjan terug met de Avondshow. Kan ik ook het wereldnieuws weer een beetje beter verwerken.
