Terug van weggeweest: Bert's Blog! Dit keer schrijft hij over arbeidsomstandigheden en verloren wenskaarten.
Geen idee waarom ik thuis wilde werken. Waarschijnlijk gemakzucht. Gewoon in de korte broek en T-shirt aan het werk. Na het ontbijt meteen achter de laptop gaan zitten. Of wellicht de onuitgesproken verwachtingen van mijn vrouw en van Storm, onze jonge Labrador. Zij stellen het thuiswerken namelijk op prijs. Dat wordt weliswaar niet gezegd, maar het is een gevoel dat regelmatig bevestiging krijgt.
Twee weken geleden moest ook Nederland even zuchten onder de zomerse hitte. Gevolg van de al dan niet vermeende klimaatverandering; het was heel erg warm. ’s Morgens viel het nog te doen, maar na het uitlaten van Storm en de lunch met vrouwlief werd mijn thuiskantoor in rap tempo een zweethut. De ijskoffie en de bevroren fles voor de ventilator brachten nauwelijks verkoeling. Waarom wilde ik ook alweer thuis werken? Waarom was ik niet naar ons airco gekoelde kantoor in Emmen gegaan? Ik kreeg koppijn en omstreeks 15.00 uur gaf ik het op. Om nog naar kantoor te rijden was niet echt zinvol. Dan maar een paar uurtjes verlof opnemen.
Airco
Ik besloot in de auto (met airco) even naar het nabijgelegen dorp te rijden. Kaartjes kopen voor zieke vrienden. Iets wat ik al te lang had uitgesteld. En ik wilde ook nog een muziekblad kopen. Mijn vrouw stelde heel praktisch voor dat ik dan meteen even boodschappen zou doen. Dus ging ik met een licht schuldgevoel, het voelde toch een beetje als spijbelen, naar de dichtstbijzijnde Bruna. Daar stond de airco op volle kracht en kon ik heel relaxed een paar mooie wenskaarten uitzoeken. Ik zocht er ook een paar extra uit en als een soort beloning pakte ik de Rocktribune van augustus/september uit het schap. Uiteraard met artikelen over mijn favoriete rockbands.
Ik rekende af en stopte de kaarten met postzegels tussen de bladzijden van het magazine. Het extra zakje wees ik af. Tevreden met mijzelf, de airco’s en de verwachtingen van gekoelde drank reed ik weer naar huis. Onderweg dacht ik alvast na over een passende tekst voor de kaartjes.
Verloren kaarten
De honden waren enorm blij dat ik eindelijk weer thuis was. Mijn vrouw reageerde pas toen ik in weinig genuanceerde bewoordingen mijn ongenoegen uitte: “Wat is er aan de hand?”. Met de nodige krachttermen maakte ik duidelijk dat ik blijkbaar in de kleine wandeling van Bruna naar parkeerplaats de helft van de kaarten was verloren. En de boodschappen ook nog moest doen. Ik zei iets wat op rododendron leek en herhaalde dat toen mijn vrouw de resterende kaarten resoluut als ongeschikt afwees. Dat ik die kaarten zelf ook al minder geschikt vond wilde ik op dat moment even niet erkennen.
De lokale supermarkt bracht uiteindelijk verlossing. Iets minder mooie kaartjes en iets minder passende ingrediënten voor het geplande avondmaal, maar het brengt mij wel naar de moraal van dit verhaal: wees blij met wat je hebt en wees lief voor elkaar. Lokaal is ook van alles mogelijk. Vloeken helpt niet of slechts beperkt.
En voor mijn vrienden; Wim, Cindy en Jan en hun partners, gewoon alle liefs.
