Het jaar is twee maanden oud. Onze labradorpup is over een paar dagen een half jaar en de oorlog in Oekraïne duurt al een jaar. Dit waren zo ongeveer de eerste zinnen die ik dit jaar in mijn dagboek schreef. Een boekje dat die kwalificatie allang niet meer verdient. Ik schrijf inmiddels veel vaker een blog. Zo vond ik deze eerste zinnen ook wel geschikt als eerste regels van mijn nieuwe blog. De honderdste inmiddels.
De eerste maanden van dit jaar stonden vooral in het teken van honden en werk. Een puppy kost veel tijd en nachtrust. Zo ben ik bijna elke morgen ruim voor 07.00 uur wakker. Dan laat de jongeman weten dat het tijd is voor zijn behoeftes. In het donker laat ik hem uit. Samen met Spook, onze senior Labrador. Dan eten we. De honden krijgen hun brokken. Ik eet mijn kommetje Brinta met wat fruit. Drink een kopje thee. De senioren krijgen hun pilletjes. Spook voor zijn gewrichten, ik voor mijn bloeddruk. Dan is er een moment van rust. Ik lees wat in de krant en de honden liggen eigenlijk te wachten tot het licht wordt. Dan loop ik nog een écht rondje met ze en daarna laat ik de heren over aan het toeziend oog van mijn vrouw.
Zelf verdwijn ik dan met de eerste kop koffie naar mijn werkkamer, zet de laptop aan en ga weer de benodigde declarabele uren schrijven. Ik werk nog veel thuis. Net zo makkelijk. Scheelt weer een halfuurtje reistijd, het overhemd strijken en wat je verder nog doet om je collegae acceptabel onder ogen te komen. Die extra tijd kan ik goed gebruiken. Genoeg werk met 15 extra (overgenomen) zaken. Sinds februari ga ik weer vaker naar kantoor. Mag ik net als vorig jaar weer een hbo-stagiaire begeleiden. En zo gaat het leven zijn gang. Prijs ik me gelukkig met alle fijne dingen in mijn leven. Vind ik het lijden elders onverdraaglijk maar toch zo ver weg. Hier alleen klein leed.
De pup die zich in plaats van half zeven al om half zes meld. Of die op een onbewaakt moment het paard van de buurman gaat bezoeken, bijna wordt vertrapt en mij een hartverzakking bezorgt. Wat vond ik er toch zo leuk aan?
De werkdruk die geen goede combinatie met de bloeddruk is. Klagende klanten over trage tegenpartijen. Terwijl de vertraging nu af en toe ook gewoon aan mij te wijten is. Sorry!
En waarom moet het meer dan een maand duren voordat een toegezegd voorschot is overgemaakt? Onbegrijpelijk. Zeker voor mijn klant. Die net zijn boodschappen met de bankapp heeft betaald. Of met een Tikkie zijn deel van het etentje voldeed. Meteen geregeld, betaald. Ik leg het nog eens uit. Wanneer stoppen verzekeraars nu eens met betalingen van letselschade via een volmacht? Dat is toch niet meer van deze tijd?
En dan denk ik aan alle klussen die het voorjaar weer gaat brengen. De houtstek moet gevuld worden. Het gras geverticuteerd en het huis moet ook nodig weer geverfd worden. Of sla ik dat nog een jaartje over? Het terras moet ook weer van de groene aanslag worden ontdaan. Zoveel te doen! Wat vond ik toch zo leuk aan een vrijstaande woning met grote tuin?
Wat gaat het jaar verder nog brengen? In Oekraïne meer dood en verderf. Dat is wel zeker. We hebben in Nederland ook nog wat probleempjes te regelen. Het kostte twee jaar onderzoek en een dik rapport. Op één exemplaar hiervan had mijn houtkachel al een avond kunnen branden. Maar nu weten we het. Wat we in het Noorden al lang wisten. En dan heeft Brandmeester ook nog grootse plannen. Het belooft een stormachtig jaar te worden. Ik ga voor het donker nog maar een rondje met de honden doen. En bedenk dat onze pup in ieder geval een passende naam heeft gekregen.
“Kom jongens, we gaan uit. Spook! Storm!”
