In deze terugblik neemt Carla ons mee naar de koude dagen van sneeuw en vorst, waarbij ze haar ervaringen en observaties deelt.
Woensdagavond
Heel even hadden we het park voor ons alleen. Niets meer dan zij en ik, de slee en het sneeuwwitte park. 's Middags was het beginnen te sneeuwen en nu, een paar uur later, waren de winterse buien even gestopt. Maar de verwachting was dat er nog veel meer sneeuw zou gaan vallen. Aan de vele sporen op de heuvel was te zien dat het halve dorp ons voor was gegaan die dag. Maar nu was het bijna etenstijd; kinderen en hun ouders waren koud en nat met rode wangen naar huis vertrokken. En zelfs de hondeneigenaren met overenthousiaste viervoeters lieten zich even niet zien. Heerlijk was het, vooral voor mijn dochter, die de heuvel vol sneeuw even helemaal voor zich alleen had.
We hadden net bericht van school ontvangen: morgen sneeuwvrij! En terwijl de kinderen enthousiast besloten dat ze langer mochten opblijven en wij nog even met de slee op pad gingen, begon op de OuderApp het lichtelijke gemopper. Hoezo vrij van school? Ouders moesten toch ook gewoon werken? Had school daar een oplossing voor? De uitleg dat het met veiligheid te maken had wiep ook direct vragen op. Hoezo was het te gevaarlijk op de weg? Wie had dat besloten? En natuurlijk begrijp ik dat niet iedereen zomaar hun werk kan afzeggen of thuis kan werken. Want ja, als bouwvakker of arts is het lastig vanuit huis te werken. Maar goed, de beslissing was genomen.
Donderdag
De volgende dag was de wereld witter dan wit. Maar gelukkig bleek dat de verwachte extreme sneeuwval uitgebleven was. De meeste grote wegen waren dan ook goed begaanbaar. En ja, achteraf bezien hadden de leerkrachten en meeste leerlingen dus best veilig naar school kunnen komen. Maar goed, op het moment dat de scholen in overleg gingen, was de inschatting dat het er nog wel eens heftig aan toe zou kunnen gaan. Rijkswaterstaat en de gemeenten hadden mogelijk niet genoeg capaciteit om de wegen begaanbaar en veilig te krijgen. En dus hadden de meeste scholen in Zuid-Limburg besloten om de boel dicht te gooien voor 1 dag.
Te voorzichtig? Overdreven?
Misschien wel. Onze school vond het zelf duidelijk ook een lastige situatie want er kwam een uitgebreide mail waarin alsnog alle afwegingen werden gedeeld. Er werd nog net geen excuses gemaakt. Maar waarom? Want wat als het verkeerd was gegaan? Wat als de scholen hadden aangekondigd dat ze geen rekening zouden houden met de verwachte problemen op de weg en dat iedereen, zowel leerlingen als leraren, toch op school moest verschijnen? Dan was er zeker ook weerwoord gekomen. Waarschijnlijk niet zozeer aan de kant van de ouders. Want laten we eerlijk zijn: de meeste kinderen wonen in de buurt van school. Zij zouden, met of zonder slee en sneeuwlaarzen aan, echt wel veilig op school aangekomen zijn. Maar de school heeft als werkgever ook een zorgplicht richting haar werknemers. En de meeste leerkrachten komen van buiten het dorp of de stad. Het was heel goed mogelijk dat ze de school niet zonder blikschade of, erger nog, zonder letsel zouden bereiken. Misschien was de school überhaupt niet bereikbaar. En een school vol kinderen maar zonder leerkrachten is ook geen optie. Dan hadden ouders in de vroege ochtend voor het voldongen feit gestaan om een alternatief te verzinnen voor de opvang van hun kinderen.
Door de bril van een letselschadejuriste
Als letselschadejuriste begrijp ik maar al te goed dat vanuit het kader van verkeersveiligheid afwegingen moeten worden gemaakt waarin meerdere belangen moeten worden meegenomen. We weten allemaal dat zodra de temperatuur onder het vriespunt komt, de situatie op de Nederlandse wegen snel uit de hand kan lopen. Denk aan lange files, meer ongelukken en medewerkers van strooi- en sneeuwschuifdiensten die overuren draaien. Daar kunnen we met zijn allen iets van vinden, maar de realiteit is nu eenmaal dat we het er mee zullen moeten doen. We zullen er samen het beste van moeten maken. Linksom of rechtsom, er is altijd wel iemand die er door wordt benadeeld. En dus was mijns inziens terecht, na overleg met verschillende partijen met verstand van zaken, een risico inschatting gemaakt en besloten de scholen dicht te houden. Dat het achteraf gezien mee bleek te vallen was alleen maar fijn. Vooral voor de kinderen natuurlijk: de hele dag werd er gesleed, sneeuwpoppen gemaakt en sneeuwbalgevechten gehouden. Met ouders die iets hadden kunnen regelen op hun werk of met opa’s en oma’s die konden inspringen.
Gelukkig heb ik een baan waarbij ik vanuit huis kan werken en collega’s die maar al te goed snappen dat ik op zo’n zeldzame mooie winterdag graag even een paar uurtjes vrij neem om mijn laptop in te ruilen voor een paar sneeuwlaarzen, dikke winterkleding en een slee. Heerlijk was het! Op de dag zelf heb ik trouwens geen mens horen mopperen. Niets dan blije gezichten op de heuvels van Zuid-Limburg! Laat de scholen en onze werkgevers het maar niet horen… Maar af en toe zo’n dagje sneeuwvrij? Daar hoor je mij niet over klagen!
Bel nu rechtstreeks met het intaketeam op 085 073 55 50 of start een chat op onze website. Je kan ook een contactformulier op onze website invullen.
