Jij drinkt je koffie toch helemaal niet zwart? Naar aanleiding van mijn vorige blog kreeg ik die vraag natuurlijk. Nee, meestal niet. Maar dat is het voorrecht van de schrijver. Om iets mooier te maken of donkerder. Dus om eerlijk te zijn: meestal drink ik mijn koffie zonder suiker met een klein beetje melk. Een wolkje. Soms is zwarte koffie echter niet te vermijden omdat het niet anders kan of omdat het gezonder is.
Als letselschaderegelaar kom ik graag bij de mensen thuis. Dat is wel zo persoonlijk en het praat vaak ook net wat makkelijker. Van mens tot mens. En daar hoort natuurlijk een kopje koffie bij. Nederlanders staan weliswaar niet bekend om hun gastvrijheid. Maar een kopje koffie dat kan er dan nog wel vanaf. Meestal. Want het gebeurt toch ook nog wel met enige regelmaat dat ik gewoon niets te drinken krijg. En dat geeft op zich niet. Maar als het de eerste afspraak van die dag is en ik heb nog geen koffie gehad, dan ben ik blij met tankstations waar de koffie vers, heet en te drinken is.
Geen koffie is een ding. Maar het is ook niet te geloven wat je soms aan koffie voorgezet krijgt. Afgelopen week nog. De eerste kop was lauw. Terwijl de klant toch wel even met de bereiding bezig was geweest. De tweede was vast beter geweest – het apparaat was inmiddels op temperatuur gekomen - maar die werd me niet aangeboden. Tijdens het tweede bezoek gaf ik desgevraagd het antwoord: “Een klein beetje melk.” En dat is toch echt wat anders dan een plons. Even aftoppen maar. De mok zat in ieder geval wel vol. Had ik nou maar opgelet. Er stond een Senseo op het aanrecht. En daar komen alleen maar slappe bakkies van. Dan is een beetje melk al te veel.
Maar de Senseo was wel een hele verbetering in mijn leven als schaderegelaar. Want toen die nog niet gemeengoed was - ja, zo oud ben ik al inderdaad - kreeg ik filterkoffie. En daar is niets mis mee. Helemaal niets mis mee als het maar vers is. En niet langdurig op dat warmhoudplaatje heeft gestaan. O, mijn maag draait nog om als ik aan zo’n eerste slok denk! Terwijl de klant met veel smaak van het zwarte bocht zat te genieten. Had hij stiekem andere koffie gepakt? Nee, ik had het geroken toen hij onze beide kopjes inschonk. Die geur van rubber, teer en verbranding...
Toen ik nog veel jonger was, wilde ik mensen niet voor het hoofd stoten door er iets van te zeggen. Dan liet ik het koud worden. “Ach, ik praat weer teveel! Heb ik de koffie koud laten worden!” Om het aanbod van een ‘verse’ bak vriendelijk maar beslist af te slaan. Waar ik dan wel wat van durfde te zeggen was zure melk. De inhoud van het kuipje Friese Vlag was al een jaar geleden overleden. En dat werd dan ook zichtbaar in de koffie. Dronk ik het toch maar zwart. Ik heb het ook weleens te laat ontdekt en toen had ik het al in mijn mond. Langzaam liet ik het teruglopen in het kopje. Thuis had ik boven de gootsteen gestaan.
Ik weet natuurlijk wel dat veel van mijn klanten zich geen dure koffiemachines kunnen veroorloven. En er zijn zelfs mensen die helemaal niet van koffie houden. Die alleen maar thee drinken. En dan speciaal voor mij nog ergens uit de kast een zakje met oploskoffie opdiepen, dat wat ongemakkelijk klaar maken en dan toch dankbaarheid verwachten voor die veel te zoete, namaakrommel. Had ik nou toch maar thee genomen. Maar ook daar ben je niet veilig mee.
Ik herinner me het verhaal van een collega uit Maastricht die bij een klant van Afghaanse komaf heerlijke thee had gedronken. Ze verheugde zich gewoon op het vervolgbezoek. Weer zo’n heerlijk kopje thee met kardemon. Maar toen kon ze hem vanaf de tafel de thee zien bereiden. Uit een doosje haalde hij de groene peultjes, stopte die in zijn mond, kauwde er even op en spuugde ze toen in de theepot. Kokend water erover en klaar.
Koffie dus. Zonder suiker met een beetje melk.
