Bert's Blog: over onnodig leed en goede ideeën
Het is op een zondagavond eind november ’23 omstreeks 22.30 uur. We kijken tv. De telefoon van mijn vrouw geeft een harde ping. Een WhatsApp-bericht van onze zoon: 'zijn jullie thuis?'. Mijn vrouw leest het voor en terwijl zij het te verwachten antwoord geeft, vragen wij ons natuurlijk af wat er aan de hand is. Ook al is je kind bijna 30 jaar, je blijft toch altijd betrokken. De reactie 'beide?' geeft nog meer aanleiding tot vraagtekens. Een bericht op de sociale media over een ongeval op de N34 vlakbij de afslag naar ons dorp blijkt de aanleiding. Wij zijn veilig thuis. Ik stel me voor dat op datzelfde moment bij anderen het noodlot heeft toegeslagen.
Zwaar letsel
Nog dezelfde week zit ik bij de familie van het slachtoffer van het betreffende ongeval. Een jonge vader van 30 jaar. Bij een inhaalmanoeuvre is de tegenpartij op zijn weghelft terecht gekomen met een frontale botsing tot gevolg. Heel zwaar letsel. Tijdens het intakegesprek ontkom ik niet aan de vergelijkingen. De weg die zo vaak wordt bereden. Leeftijd, leuke vriendin, nog niet zo lang een eerste eigen huis. Wij zijn dan nog wel geen grootouders van een kleintje maar toch… Het komt dan even heel dichtbij. Het leed dat enkelen, treft maar dat ook jou had kunnen overkomen.
In de herfstmaanden van 2023 hadden mijn collega's van BrandMR in diverse blogs gewaarschuwd voor de gevaren van de veranderende weersomstandigheden. Mist en laagstaande zon. De noodzaak van goed zicht en gezien worden. Nog een paar maanden en we zitten alweer in dezelfde periode van een volgend jaar. En voor je het weet vriest het weer… De waarschuwingen zullen ook dan weer heel terecht zijn. Maak je ramen ijsvrij! Winterbanden! Anticiperend rijden lijkt ook zinvol. De gevaren zijn realistisch en de waarschuwingen zinvol, maar waarschijnlijk gericht aan meerdere dovemans oren.
De mens als gevaar
Want het grootste gevaar is niet de aanleg van een provinciale weg en evenmin de weersomstandigheden in de vorm van mist, laagstaande zon of gladheid. De overheid noch de jaargetijden hebben schuld. Het grote gevaar is de mens. Wij zijn het zelf. De beschonken bestuurder, de waardeloze weggebruiker, de asociale automobilist.
Ook in het geval van mijn cliënt gaat het om een veroorzaker die beter niet achter het stuur van een auto had kunnen zitten. Geen rijbewijs en geen verzekering.
En geen verstand denk ik dan. Maar misschien hebben we allemaal wel eens iets gedaan dat achteraf niet zo verstandig was? Ik wel. Heel vaak heeft dat geen gevolgen. Loopt het allemaal goed af. Lachen we om de schade of de blauwe plekken. Helaas heb ik in mijn werk dan te maken met de net niet goed afgelopen situaties. Waarbij niets meer te lachen valt.
Operatie
Met mijn cliënt gaat het naar omstandigheden goed. Ik bezocht hem onlangs. De achtste operatie is net achter de rug. Zijn eigen werk zal hij niet meer kunnen doen, maar hij heeft op eigen initiatief al een alternatief gevonden. Daar loopt hij nu stage.
Gelukkig bleek op er basis van het zogeheten 'narisico' nog wel verzekeringsdekking, wordt de letselschade vergoed en kan ik hem daarmee helpen maar toch vraag ik mij af…
Is het een goed idee om, voordat je de weg op gaat, te bedenken of dat verstandig is? En is het dan ook een goed idee om onderweg je verstand te blijven gebruiken? Heb ik misschien minder werk, maar hebben we allemaal minder zorgen.
