Misschien kwam het door storm Eunice. Ze had me wakker gehouden en pas na een uur of drie ’s nachts met rust gelaten. Misschien kwam het door de zaterdagmorgenklusjes. Of ik even het oud papier van de buren bij de weg wilde zetten. Zij waren op wintersport. Tuurlijk doe ik dat. Het waren nogal wat lege dozen die ik in de koude motregen zo probeerde op te stellen dat ze niet zouden wegwaaien. Misschien kwam het door de vakkenvullers die steeds op de plaatsen stonden waar ik mijn boodschappen wilde pakken. En er na een omweg nog steeds stonden. Misschien kwam het door de bejaarden die in de weg liepen. (Hoe lang kun je er in hemelsnaam over doen om een komkommer uit te zoeken?) Maar ik begon de zaterdag dus chagrijnig.
Misschien kwam het ook wel door een hele week thuiswerken. Geen afspraken, alleen maar dossiers behandelen. Op mijn thuiskantoor. Geen contacten met de buitenwereld anders dan met nukkige verzekeringsmensen. Zo lijkt dat soms. Zo is het soms. Misschien had ik deze week ook wel te vaak gehoord dat de persoon die ik wilde spreken niet aanwezig was en ik zou worden doorgeschakeld. Misschien had ik ook wel te vaak gehoord dat het gesprek kon worden opgenomen voor opleidingsdoeleinden en om gemaakte afspraken terug te kunnen luisteren. Natuurlijk met alle respect voor mijn privacy. Gek word ik van al die gepolijste stemmen die mij weghouden van een echt mens om iets te vragen of te bespreken. Bij sommige verzekeraars duren ze meer dan 30 seconden. En dat dan elke keer als je belt.
Misschien kwam het ook wel door de dreiging van oorlog. Niet dat ik verwacht dat de Russen Nederland binnen gaan vallen maar al die berichten over de Oekraïne maken me nerveus. De risico’s dat het allemaal uit de hand loopt. Alle ellende die het sowieso met zich mee zal brengen. Maar ja, ik kan er niets aan doen. Ik heb er geen invloed op dus moet ik het los laten. Dat weet ik heus wel. Maar het voelt zo klein om me druk te maken over moeilijk te bereiken verzekeraars terwijl ondertussen zoveel ouders zich druk maken of ze hun zoon nog terug gaan zien. “I hope the Russians love their children too”. De hoofdpersonen uit het liedje van Sting zijn er niet meer. Grote kans zelfs dat voor mensen onder de dertig Reagan en Chroesjtsjov volstrekt onbekende namen zijn. Maar ook met andere hoofpersonen blijft de boodschap gelijk. Denk ik.
Maar ja, als je als fietser vijf jaar geleden ondersteboven bent gereden en er nog steeds discussie bestaat over de vraag of je arbeidsongeschikt daarmee te maken heeft, dan heb je ook iets anders aan je hoofd. Als je WIA-uitkering net genoeg is om je vaste lasten te betalen en je als 30-jarige nog steeds afhankelijk bent van je ouders om financieel bij te springen, dan moet ik niet blijven hangen in chagrijn. Dan moet ik volgende week gewoon weer proberen om de verzekeraar te wijzen op het rapport van de deskundige dat er nu toch al een maand ligt. En dat die deskundige toch echt aangeeft dat er geen andere oorzaken dan het ongeval zijn die de huidige klachten en beperkingen kunnen verklaren. En misschien moet ik dan maar hopen dat die mevrouw van de verzekeraar ook van haar kinderen houdt.
