Af en toe vergeet ik corona. Wil ik er ook even niet meer mee bezig zijn. Ga ik gewoon weer op bezoek bij mijn cliënten. En dat is fijn. Weer net als vroeger. Nou ja, tot mijn klant een loopneus krijgt. En ik bedenk dat ik hem net wel een hand heb gegeven. Langzaam zie ik de snottebel uit zijn neusgat druipen. Hij haalt nog eens op maar het is al te laat. Een zakdoekje blijkt niet voorhanden. Handen en overhemd wel. Bij het afscheid heb ik geen hand meer gegeven. In de auto had ik gelukkig nog een flesje handgel.
Een week later - ik ben niet ziek geworden - zit ik samen met de schaderegelaar van een verzekeraar bij een andere cliënt. Die cliënt ken ik al jaren. Zwaar letsel, een moeizame revalidatie en veel problemen. Ben al vaak bij hem thuis geweest. Het is een sympathieke vent en ik heb oprecht met hem te doen. Toen hij eindelijk weer in de benen was, kreeg hij steeds meer heupklachten. Weer naar het UMCG. Een totale heuprevisie was de enige remedie. Inmiddels wacht hij al maanden op een oproep. Vanwege corona is er een forse achterstand in operaties.
De schaderegelaar begint te hoesten. Blijft dat tijdens het gesprek ook doen. Hij houdt netjes zijn hand voor de mond… Maar was de instructie niet een ander lichaamsdeel? Nee, corona kan ik niet zomaar vergeten. Want het beheerst misschien niet meer het nieuws maar je kunt er ook niet aan ontkomen.
De ene avond zit er iemand uit Staphorst bij een actualiteitenrubriek om te vertellen waarom hij zich van God niet mag laten vaccineren. De volgende avond doet Gommers weer een oproep om rekening te houden met het overwerkte personeel van de IC’s. Youp vraagt zich nog een keer af wanneer de miljoenen van de ondeugdelijke mondkapjes - die toch niet zonder winstoogmerk bleken te zijn aangeschaft - terugbetaald worden. Minister de Jonge komt nog een keertje uitleggen waarom we ons wel moeten laten vaccineren. En ondertussen zijn er mensen boos. Tegenwoordig zijn er altijd mensen boos. Op de overheid, op een QR-code, op de onvrijheid die zij ervaren.
Mijn cliënt is niet boos. Hij is vooral moedeloos en verdrietig. Ruim drie jaar na het ongeval is de aandacht van kennissen, vrienden en collegae aanzienlijk minder. Zijn uitje is het bezoek aan de fysiotherapeut. Sinds kort kan hij weer een beetje fietsen. Op een driewielfiets met trapondersteuning. Het is een beetje een lullig ding. Echt zo’n fiets waar je mensen met een geestelijke beperking op ziet rijden. Maar de wat sportievere variant is niet geschikt voor hem. Die beweging kan hij niet maken met zijn heup. De dokters zijn ervan overtuigd dat hij na de heuprevisie veel beter kan gaan functioneren. Waarschijnlijk weer normaal kan lopen en fietsen.
In juni is hij al bij de anesthesist geweest. Als voorbereiding op de operatie. Inmiddels is het medio oktober. Nee, hij heeft nog steeds niet gehoord. Met moeite komt hij overeind. Of we nog wat willen drinken. Langzaam schuifelt hij naar de keuken.
Als ik dit schrijf is het aantal nieuwe coronabesmettingen voor het eerst sinds juli weer boven de 6000. Ik denk zelf niet dat er zoveel mensen als vorig jaar (ernstig) ziek gaan worden. Daarvoor zijn er inmiddels te veel mensen gevaccineerd. Maar iedereen die nu toch met corona in het ziekenhuis belandt is er één te veel. Dat wil je niet. Dat gun je niemand. De patiënt niet, de verpleegkundigen niet en ook niet al die mensen die hierdoor weer later aan de beurt komen voor een operatie. Word ik toch ook een beetje boos.
